Ειλικρινά ακόμα και με αυτά τα απίστευτα που είδαμε σήμερα αν είχε σκοράρει ο Φλούφλης πριν το 1-0 και κερδίζαμε θα κατάπινα την πίκρα μου ενόψει του επόμενου αγώνα. Και ας έφριξα με τις δηλώσεις του «Sir» για τον αγώνα με την σαλαμίνα. Μα είναι δυνατόν να μας λέει ότι τελικά δεν ήμασταν χάλια; Ποιον αγώνα είδε 2 και 3 φορές και διαπίστωσε ότι παλέψαμε και ότι είμαστε υγιείς; Αν καταλάβατε καλά μας είπε ότι είναι υγιής η ομάδα η διοίκηση και αυτός και περίπου δεν είμαστε υγιείς εμείς οι οπαδοί!
20091206
Από Ομάδα Όνειρο, Ομάδα Εφιάλτης!
Ειλικρινά ακόμα και με αυτά τα απίστευτα που είδαμε σήμερα αν είχε σκοράρει ο Φλούφλης πριν το 1-0 και κερδίζαμε θα κατάπινα την πίκρα μου ενόψει του επόμενου αγώνα. Και ας έφριξα με τις δηλώσεις του «Sir» για τον αγώνα με την σαλαμίνα. Μα είναι δυνατόν να μας λέει ότι τελικά δεν ήμασταν χάλια; Ποιον αγώνα είδε 2 και 3 φορές και διαπίστωσε ότι παλέψαμε και ότι είμαστε υγιείς; Αν καταλάβατε καλά μας είπε ότι είναι υγιής η ομάδα η διοίκηση και αυτός και περίπου δεν είμαστε υγιείς εμείς οι οπαδοί!
20091203
Το Δεκέμβριο Θέλουμε Αίμα στις Φανέλες Σας!
20091123
Το θέατρο του παραλόγου
Πρώτον, η πολιτεία αδυνατεί. Κυβέρνηση (πολιτικές αποφάσεις), Βουλή (ισχυρό νομικό πλαίσιο), Αστυνομία (έρευνα και προσαγωγή) και Δικαιοσύνη (σύντομες διαδικασίες και αποτρεπτικές ποινές) θα πρέπει απλά να κάνουν τη δουλειά τους. Μέχρι σήμερα αυτό δεν έχει γίνει.
Τρίτο θα πρέπει τα σωματεία, οι οργανωμένοι οπαδοί αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος να αναλάβει τις ευθύνες του. Τον Μάιο είχα γράψει:
Είναι αλήθεια ότι και εμείς έχουμε τα δικά μας «καλόπαιδα». Η διαφορά είναι ότι οι δικοί μας έχουν απομονωθεί από τους οργανωμένους (αλλά και από τον υπόλοιπο κόσμο) και για αυτό θα πρέπει να παραδεχτούμε τον μηχανισμό που έχει στηθεί από την ίδια τη Θύρα 9 – γνωρίζω ότι συχνά έχουν έρθει σε σύγκρουση μαζί τους. Επιπλέον, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου καταδίκασε τις προκλήσεις τύπου «ινσταμπούλ» «γαμώ το έθνος σας» κλπ. Την ίδια ώρα τι συμβαίνει στην αντίπαλη όχθη; ΤΙΠΟΤΑ! Οι αντίστοιχου επιπέδου «μεμονωμένες» (ωστόσο σημαντικά συχνότερες) προκλήσεις (σβάστιγκες, στόχοι κλπ) ανεβοκατεβαίνουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα και χωρίς να διαμαρτύρεται κανείς.
Και εξηγούμαι:
(β) Δεν υπάρχει αντίστοιχη οργανωμένη μερίδα οπαδών μας που υπό την κάλυψη συφίδων/ θύρας 9 κλπ να δημιουργεί οργανωμένες και προμελετημένες επιθέσεις όπως έγινε στο νουέβο κάμπο αλλά και στο τέλος της προηγούμενης σεζόν, ούτε πρόκειται να υπάρξει διότι (1) δεν υπάρχει αντίστοιχη αρρωστημένη ιδεολογική βάση (εναντίον αριστερών, μαύρων, τουρκοκυπρίων, εβραίων, λεμεσιανών μέχρι και των διαφωνούντων με αυτούς αποελιστών!) και (2) ακόμα και αν υπήρχε θα την απέβαλε το ίδιο το σωματείο και οι οργανωμένοι οπαδοί μας. Αυτό ίσως να είναι ένα από τα (πολλά ή λίγα δεν έχει σημασία) καλά που προκύπτουν από τις όποιες σχέσεις με οργανωμένα κοινωνικά σύνολα έχει το σωματείο μας αλλά και η ίδια η ηγεσία των οπαδών μας.
Η κατάσταση απαιτεί τομές, αποφάσεις άμεσες και δραστικές που εφόσον ληφθούν σίγουρα θα «πονέσουν» αρκετούς, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Μακάρι να είναι σε θέση οι αρμόδιοι να κάνουν αυτό που χρειάζεται, θα είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό αν αυτή ειδικά η κυβέρνηση δεν καταφέρει να καταπολεμήσει τέτοια φαινόμενα. Η μέχρι σήμερα εμπειρία πάντως μόνο απαισιόδοξους μπορεί να μας κάνει.
20091102
Αυτή είναι Ομόνοια!
20091004
Επίδειξη ισχύος - Είμαστε ή όχι το Αφεντικό;
Την προηγούμενη βδομάδα θα έγραφα (τελικά οι υποχρεώσεις με πρόλαβαν) ότι, παρά την ισοπαλία με την ΑΠΕΠ η οποία προήλθε μετά από πάρα πολύ καλή εμφάνιση (εξαιρουμένης της συνηθισμένης πια αστάθειας στην άμυνα και στο μυαλό του κοτσόλη) ήρθε η ώρα αυτή η ομάδα να αποδείξει μέσα στο γήπεδο, και απέναντι στους (θεωρητικούς) ανταγωνιστές της ποιο είναι το αφεντικό.
Δυστυχώς χθες, τουλάχιστον για ένα ημίχρονο δεν το κάναμε. Η απουσία ρυθμού αλλά και πάθους αλλά και η συνεχιζόμενη μετριότητα ποδοσφαιριστών που ήρθαν ως μεσσίες (καρυπίδης, πάτσα, ζουράφσκι, κοτσόλης, αγκουιάρ) για να αντικαταστήσουν (ντούρο, ντικουμάνα, μπαγκούρα για να μην πω οκκά και καφού) να στείλουν στον πάγκο (χριστοφή, ζλόγκαρ, αλαμπί) ή την κερκίδα (ασπρογένους) άλλους δυστυχώς έδρασαν καταλυτικά, όσο καταλυτικά έδρασε και η διαιτησία, η οποία άποψη μου είναι ότι περισσότερο από τους ανώμαλους έπαιζε για το Χ, κάποιος βλέπετε έχει μείνει αρκετά πίσω και πρέπει να ανακάμψει.
Ως οπαδός θεωρώ ότι δικαιούμαι να έχω, κάποιες τουλάχιστον, «εμμονές» και να θεωρώ ότι συγκεκριμένοι παίχτες πρέπει να προστατεύονται και να τους δίνονται ευκαιρίες, κυρίως επειδή είναι κύπριοι ή/ και νεαροί αφού είχαμε στερηθεί παίχτες με τέτοια χαρακτηριστικά, ποιοτικούς τουλάχιστον, για αρκετά χρόνια.
Για αυτό απαιτώ να βλέπω πάντα τον Κωνσταντίνου στο γήπεδο και θεωρώ ότι θα πρέπει να δοθούν ευκαιρίες στον Ασπρογένους ακόμα και τον Σκεύο αλλά και να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού ο Χριστοφή, που ενώ δέχομαι ότι είναι επιπόλαιος θεωρώ ότι είναι φοβερά προικισμένος.
Αντί αυτού
· στηρίζουμε ένα ανεκδιήγητο τερματοφύλακα που ακόμα δεν έχει κάνει απόκρουση μετά από 9 επίσημα παιχνίδια, δέχεται όλα σχεδόν τα τέρματα όρθιος -αυτό από μόνο του λέει πολλά - ενώ είναι ο μόνος δίμετρος τερματοφύλακας που έχω δει που καταφέρνει να σμικρύνει τον όγκο του σώματος του παρά να τον αξιοποιεί,
· στηρίζουμε ένα καρυπίδη που δεν έχει δείξει να υπερτερεί σε κανένα τομέα αν όχι του σκεύου, τουλάχιστον του αλαμπί,
· στηρίζουμε ένα ζουράφσκι που δίνει νέα διάσταση στον όρο «λούλλα»- ο βακουφτσής τουλάχιστον στα ντέρμπι σκιζόταν.
· Βλέπουμε ένα πάτσα που ξεφτιλίζεται, συγκρίνετε μόνον τι έδωσε ως κόφτης χθες στον 1ο ημίχρονο και τι ο κασέκε στο 2ο. Ποιος είναι αυτός που τολμά να πει ότι δεν έχουμε δικαίωμα να απαιτούμε από αυτόν να αποδείξει ότι αξίζει να παίρνει όσα παίρνει;
· Έγινε βασικός και αναντικατάστατος ο αγκουιάρ, ο οποίος παίρνει περισσότερα από όσα ο ντούρο και ο μπαγκούρα μαζί, χωρίς να έχει δώσει (ακόμα) όσα έδωσαν αυτοί οι δύο ξεχωριστά στον απόλλωνα, ίσως ακόμα και στην περσινή ομόνοια.
Αυτός που ΔΕΝ δικαιούται να έχει εμμονές και να χρησιμοποιεί ηλίθιες δικαιολογίες του τύπου «δεν το έχω δει να αγωνίζεται» όταν τον ρωτούν γιατί δεν χρησιμοποιεί κάποιους άλλους ποδοσφαιριστές είναι ο προπονητής.
Αν και προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει και τώρα να στηριχθεί (και αυτό θα γίνει είμαι βέβαιος από τη διοίκηση και τον περισσότερο κόσμο) ο μεγαλύτερος του εχθρός είναι ο ίδιος του ο εαυτός και αν δεν απεγκλωβιστεί σύντομα από τις εμμονές του δεν είναι μακριά η μέρα που ο κόσμος θα ξεκινήσει να μουρμουρά. Και όταν ο κόσμος ξεκινήσει να παραπονιέται δεν θα είναι μακριά και η στιγμή που θα απαιτήσει από αυτόν να πάρει τις «επιλογές» του που απογοητεύουν, και ειδικά τους συμπατριώτες του, και να πάει στο καλό.
20090920
Ο δρόμος προς τη δόξα και τα μεγαλεία και ο ρόλος του κόσμου.
Προσωπικά έχω καταλήξει ότι συμφωνώ περισσότερο με τους δεύτερους.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε όλοι γίνει μάρτυρες του εξής περίεργου φαινομένου: Ποιοτικοί παίχτες που έρχονται στην Ομόνοια, ακόμα και αν ξεκινούν εντυπωσιακά, στο πέρασμα του χρόνου αντί να βελτιώνονται συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Στην ουσία η «προσαρμογή» τους είναι αντίθετη! Είτε ξεκινούν καλά είτε όχι σιγά-σιγά οδηγούνται στη μετριότητα αν όχι και την ανυπαρξία. Μάλιστα με αρκετούς φίλους φτάσαμε στο σημείο να αστειευόμαστε για κάποιους παίχτες που ξεκινούν φορτσάτα στην ομάδα λέγοντας: «Που θα πάει; Στο τέλος θα προσαρμοστούν», Το τραγικό είναι ότι, πέρα από κάποιες εξαιρέσεις ανθρώπων με φοβερά ψυχικά αποθέματα και χαρακτήρα νικητή, δηλαδή άνθρωποι που αντλούσαν τη δύναμη και τα κίνητρα τους από την ίδια την προσωπικότητα τους και όχι από κάποιο εξωγενή παράγοντα (π.χ. Ράουφμαν, Βέσκο, εγώ βάζω και τον Αντώνη) συνήθως αυτό συμβαίνει.
Οι οπαδοί του «χωρίς όρους στήριξη και βλέπουμε», για παράδειγμα, όταν στο παιχνίδι με τη Βασλούι μπήκαμε μουδιασμένα και με στόχο απλά να κυκλοφορήσουμε την μπάλα και να μην κινδυνεύσουμε και όχι να τους δείξουμε ότι είμαστε το αφεντικό λέγανε «πάμε καλά, στήριξη, μην μουρμουράτε». Τα ίδια ομολογώ ότι έλεγα και εγώ. Στο τέλος χάσαμε όλη εκείνη τη δυναμική που ο κόσμος δημιούργησε και θα έδινε αν η ομάδα το δικαιολογούσε, Ως συνήθως βέβαια, φάγαμε τελικά το γκολάκι μας και για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια πήγαμε σπίτι και ούτε στιγμιότυπα δεν θέλαμε να δούμε. «Ατυχία» λέγαμε όλοι. «Λίγος ο Κοτσόλης» και άλλα παρόμοια, όπως σχεδόν κάθε χρόνο. Λίγες μέρες μετά, το σκατό επιζητούσε το ίδιο ακριβώς σκορ, με μια, κατά τη γνώμη μου, πολύ καλύτερη ομάδα από τη Βασλούι και έβαζε 2 γκολ σε 20 λεπτά (κάτι που πετύχαμε μια φορά στο πρόσφατο παρελθόν στην Ευρώπη), δέχτηκε γκολ από ατομικό λάθος (κάτι που συνέβη και σε εμάς) όμως αμέσως αντεπιτέθηκε (κάτι που έχουμε να κάνουμε σε τέτοιου επιπέδου αγώνα χρόνια τώρα) έβαλε σε λίγα λεπτά και τρίτο γκολ και πέρασε στους ομίλους. Ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα πόσο λάθος είχαμε αντιμετωπίσει τον αγώνα, ή καλύτερα τους αγώνες, με τη βασλούι.
Κάπου διάβασα ότι όταν μια ομάδα έχει δικαιολογία να αποτύχει τότε είναι πολύ πιθανό να το πράξει. Οι δικοί μας δεν είχαν ούτε έχουν καμία δικαιολογία να αποτύχουν όπως δεν είχαν και στην Ευρώπη και όμως το έκαναν επειδή τους τη δώσαμε λέγοντας ότι «είχαμε δύο απουσίες», «έπαιζε ο πάτσα άμυνα», «είμαστε νέα ομάδα», «είμαστε άτυχοι», ακόμα και ότι ήταν καλύτερη ομάδα η Βασλούι ακούσαμε. Είχαμε δύο απουσίες και βρήκαμε 100 δικαιολογίες για ένα ματς με μια ομάδα κατώτερη μας όταν το σκατό, με το σαφώς φτωχότερο αριθμητικά και ποιοτικά ρόστερ λείπουν συνεχώς παίχτες κλειδιά και παίρνει προκρίσεις επί προκρίσεων και ισοπαλίες εκτός έδρας με την Αθλέτικο, και μάλιστα πανάξια όσο και αν αυτό μας ενοχλεί. Κάναμε ήρωα τον κάθε Γουέσλει όταν ο Κόντης και κάποιοι Ζιόρζε και Γκριντζιάροφ δεν επέτρεψαν σε 2 από τους καλύτερους επιθετικούς στον κόσμο να πατήσουν στην περιοχή τους. Εμείς θα είχαμε συντριβεί από τη Λάρνακα και θα ήμασταν και χάππι αν δεν τρώγαμε 5, διότι θα λέγαμε ότι έλειπε ο Κάσερες.
Προσωπικά θεωρώ ότι έχουμε εκπαιδευτεί από τις προηγούμενες διοικήσεις χωρίς να το θέλουμε και χωρίς να το καταλάβουμε στο να έχουμε τον πήχη πολύ χαμηλά και μας έχουν μάθει να φορτωνόμαστε με απίστευτα συμπλέγματα ενοχής κάθε φορά που θα παραπονεθούμε. Μας είπανε μάλιστα ότι όσοι το κάνουν είναι αντιομονοιάτες (είμαι βέβαιος ότι πολλοί που θα διαβάζουν αυτό το κείμενο ήδη θα έχουν μπει σε αυτή τη διαδικασία, ίσως να το γράψουν και στα comments).
Για πολλά χρόνια οι ανίκανες διοικήσεις μας είχαν απαιτήσεις που δεν συνδυάζονταν με την ιστορία της ομάδας, Αρκετοί προπονητές το ίδιο. Έχω την τύχη να γνωρίζω ότι τουλάχιστον αυτός ο προπονητής θεωρεί ότι αυτό είναι το πρόβλημα νοοτροπίας που υπάρχει, Δηλαδή ότι ενώ με βάση την ιστορία και τον κόσμο της ομάδας αλλά ακόμα και τους μισθούς που παίρνουν οι ποδοσφαιριστές μας θα έπρεπε σε κάθε παιχνίδι να βγαίνουν από το γήπεδο «με το φορείο» από την υπερπροσπάθεια, αυτοί δεν το κάνουν. Και προσωπικά πιστεύω ότι δεν το κάνουν μεταξύ άλλων και επειδή ακριβώς έχουν καταλάβει ότι μπορούν να πάρουν χειροκρότημα από τον κόσμο ακόμα και έτσι και επειδή νοιώθουν ότι οι απαιτήσεις του κόσμου ικανοποιούνται ακόμα και όταν δίνουν μόνο το 50% ή 60%. Τα χρόνια της μιζέριας είχαμε φτάσει στο σημείο ολόκληρος αρχηγός της ομάδας να φτύνει τους οπαδούς και να θεωρείται δεδομένο ότι είναι αυτός που έχει το δίκαιο και όχι ο κόσμος που απαιτεί από ένα αρχηγό να έχει αρχίδια που να σέρνονται στο γήπεδο και όχι να κρύβεται κάθε φορά που η μπάλα καίει. Προσωπικά δεν έχω αμφιβολία ότι οι πλείστοι από τους παίχτες μας αν ήταν στους βρωμισμένους θα έδιναν πολύ περισσότερα, φανταστείτε μόνο ο Στάθης και οι υπόλοιποι να έπαιζαν όπως με τη Δόξα σε όλα τα παιχνίδια.
Είναι καιρός να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Δεν υπάρχει μεγάλη ομάδα στον κόσμο που να μην έχει πίεση. Η νοοτροπία του νικητή και του πρωταθλητή στην Κύπρο πρέπει να ανήκει στην Ομόνοια και σε κανένα άλλο και αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει καιρό τώρα.
Δεν γίνεται από τη μία να λέμε ότι όσοι έρχονται στην ομάδα μας «προσαρμόζονται» ή «παλαβώνουν» και από την άλλη να σκάζουμε απλά και μόνο επειδή κερδίζουμε, όπως καλή ώρα χθες με την άχνα. Δεν γίνεται να κάνουμε «standing ovation» στον Αγκουιάρ (είμαι σίγουρος ότι δεν τον χειροκρότησαν ποτέ στην Σκωτία μετά από τόσο μέτριο παιχνίδι) ή τον Στάθη όταν αποδίδουν μεν καλούτσικα αλλά όχι με βάση την πραγματική αξία τους και τα λεφτά που παίρνουν.
Γιατί παίχτες που αλλού πετούν, όταν έρχονται στην Ομόνοια σέρνονται; Δεν πιστεύω ότι είναι λόγω πίεσης. Πέρυσι οι οπαδοί του σκατού φώναζαν μέσα το ΓΣΠ «Φέρτε παίχτες» και μέσα στα σάιτ έγραφαν «που πάμε με σατσιά και ζεβλάκοφ». Και είχαν απόλυτο δίκαιο. Αν ήμασταν όμως εμείς θα μας έπιαναν τα υπαρξιακά μας και θα λέγαμε ότι τους σκοτώνουμε τη ψυχολογία. Εκείνοι (με τη βοήθεια που πάντα έχουν βέβαια) έκαναν μια φάουσα νίκες συνεχόμενες και με τη φόρα τους μπήκαν και στους ομίλους και παραμένουν και εκεί εντυπωσιακοί και εμείς ακόμα φοβούμαστε να πούμε στην κερκίδα ότι δεν πρέπει να είμαστε χάππι ούτε με την απόδοση ούτε με το 2-0 όταν παίζουμε με την Άχνα, μια από τις χειρότερες ομάδες του πρωταθλήματος,
Αυτά που γράφω είναι απλά η πραγματικότητα σε όλες τις μεγάλες ομάδες. Ο ΟΣΦΠ για παράδειγμα κερδίζει 3-0 και αν οι ποδοσφαιριστές χαλαρώσουν για λίγο, τουλάχιστον στο Καραισκάκη, τους σφυρούν και φωνάζουν ότι αλλιώς ονειρεύονται την ομάδα τους! Και όμως όποιος φύγει από αυτές τις ομάδες, ακόμα και αν φύγει ως αποτυχημένος, έχει να λέει για τον κόσμο τους και τι μοναδικός που είναι.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι ως οπαδοί έχουμε όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση προς αυτούς που οραματίστηκαν και ίδρυσαν αυτό το σωματείο και έγραψαν την ιστορία του, να απαιτούμε από τους παίχτες να δίνουν το 100% τους και τίποτα λιγότερο. Και βεβαίως οι παίχτες έχουν ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να το ανταποκριθούν.
Αυτή είναι και η απαίτηση της διοίκησης μας. Αυτή πρέπει να είναι και η απαίτηση του κόσμου. Με τη διαφορά ότι ενώ ο προπονητής και η διοίκηση ΔΕΝ μπορούν εύκολα να βγουν και να πουν δημόσια ότι οι παίχτες δεν δίνουν το 100% ο κόσμος από την κερκίδα μπορεί και πρέπει να το κάνει.
Οι απαιτήσεις για μια ομάδα καθορίζονται πρώτα και κύρια από τον κόσμο και ο ρόλος του κόσμου είναι να έχει ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ίσες με την ιστορία της ομάδας και την αξία του ρόστερ. Εμείς αν και πια έχουμε με διαφορά το καλύτερο ρόστερ εξακολουθούμε να έχουμε τις ίδιες απαιτήσεις που είχαμε με τις ομάδες-ανέκδοτο που έστηνε ο Σεραφείμ με τα Χερουβείμ του.
Έχουμε 22 παίχτες ενδεκάδας, δεν έχουμε υποχρεώσεις στην Ευρώπη. Το ρόστερ είναι υπεραρκετό για να δίνουν οι ποδοσφαιριστές μας το 100% τους σε όλα ανεξαιρέτως τα παιχνίδια χωρίς να σημαίνει ότι κάποιοι θα κλατάρουν μέχρι τον Μάη.
Οι παίχτες μας πρέπει να καταλάβουν ότι φέτος θα πρέπει να φτύσουν αίμα στους 30 αγώνες που έμειναν για να πάρουμε το πρωτάθλημα, ότι σε κάθε ματς πρέπει να δικαιολογούν ότι είναι οι πιο ακριβοπληρωμένοι και οι καλύτεροι και να βγαίνουν από το γήπεδο εξουθενωμένοι από την υπερπροσπάθεια. Αυτό θέλει να κτίσει ο λεμονής, και αυτό θέλει να κτίσει η διοίκηση και ο κόσμος πρέπει να ενεργήσει με τον τρόπο που πρέπει για να τους βοηθήσει.
ΑΥΤΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΜΑΣ.
Ας καταλάβουν όλοι από τον Μακρίδη μέχρι τον Κάτζιη ότι θα πρέπει να θυσιαστούν για χάρη του κόσμου και της ιστορίας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, αν θέλετε ακόμα και για χάρη της ιδεολογίας στην οποία αυτή η ομάδα στηρίζεται, όχι απαραίτητα επειδή την ασπάζονται αλλά επειδή οφείλουν να σέβονται το πάθος με το οποίο ο κόσμος της πιστεύει σε αυτή.
Η διοίκηση και ο κόουτς το κατάλαβαν και για αυτό παλεύουν.
Καιρός να το κάνουμε και εμείς.
20090814
Ομόνοια γιατί μας βγάζεις την ψυχή
20090513
Η απόλυτη αποθράσυνση και ένα πρώην αθλητικό σωματείο
Πριν από λίγες μέρες έγραφα ότι θα ήταν καλό η ομάδα του παρασκηνίου να είχε αποκλειστεί από την πέγεια και ότι αν επιπρόσθετα από τον αποκλεισμό τους ερχόταν και μια δική μας επιτυχία σε βάρος τους θα ήταν, υπό τις περιστάσεις τουλάχιστον, το καλύτερο τέλος σε μια κατά τα άλλα αποτυχημένη χρονιά.
Δυστυχώς την Κυριακή, και ενώ τα πράγματα φαινόταν ότι οδηγούνταν ακριβώς προς αυτήν την κατεύθυνση, η προδιάθεση κάποιων (δικών τους αλλά και δικών μας) για μαγκιές μας στέρησε από την μικρή έστω αυτή χαρά.
Είναι αρκετός καιρός τώρα που θα έπρεπε όλοι, δηλαδή φίλαθλοι, οπαδοί, παράγοντες, αστυνομία και κράτος να αντιληφθούν ότι είμαστε ένα βήμα πριν θρηνήσουμε νεκρούς, για να μην πω ότι είναι και συμπτωματικό το ότι αυτό δεν έγινε ήδη.
Είναι ένα θέμα οι εκατέρωθεν βρισιές και προκλήσεις τις οποίες οι περισσότεροι θεωρούν αποδεκτές αν όχι και απαραίτητες. Άλλωστε, ακόμα και στην Αγγλία, που είναι το σύνηθες παράδειγμα προς μίμηση, προκλήσεις σε αυτό το επίπεδο υπάρχουν ακόμη και σήμερα. Πόσο μάλλον στην Κύπρο όπου, όσο και αν προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν περί του αντιθέτου, μας χωρίζουν πάρα μα πάρα πολλά.
Αυτό που έγινε προχθές δυστυχώς είναι πολύ διαφορετικό. Μιλάμε για μια οργανωμένη και προμελετημένη δολοφονική επίθεση καθοδηγούμενη από άτομα που δυστυχώς φαίνεται ότι έχουν ενεργήσει εκμεταλλευόμενοι κατά το χειρότερο τρόπο άλλη ιδιότητα τους. Ιδιότητα που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να τους είχε κάνει να λειτουργήσουν εντελώς διαφορετικά. Δυστυχώς φαίνεται ότι για να γίνουν τα όσα έγιναν αξιοποιήθηκαν πληροφορίες που προνομιακά γνώριζαν συγκεκριμένα άτομα με ξεκάθαρο και συνειδητό στόχο την επίθεση κατά ανυποψίαστων φιλάθλων με μοναδικό λόγο το ότι είναι αριστεροί.
Η αμηχανία τους φανερώνεται και από το γεγονός ότι και η ίδια η ηγεσία του σωματείου τους αντιλήφθηκε ότι θα ήταν γελοία η χρήση οποιασδήποτε δικαιολογίας χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν, όπως πχ ότι πρόκειται για «μωρά» που ενεργούν πάνω στο «άππωμα» ή ότι όσοι κρατούν και προσκυνούν τα σιχαμερά σύμβολα που κυριαρχούν πια στην κερκίδα τους δεν ξέρουν τι κάνουν. Είμαι σχεδόν μάλιστα βέβαιος ότι αυτό δεν θα συνέβαινε ούτε ακόμα και αν δεν είχε παραιτηθεί ο γελοίος πρώην υπεύθυνος επικοινωνίας τους.
Αυτό όμως που δείχνει την απόλυτη κατάντια ενός σωματείου το οποίο όσο και αν μας ενοχλεί έχει πίσω του κάποια ποδοσφαιρική ιστορία είναι η «ενίσχυση» των εγχώριων φασιστοειδών με «εισαγόμενους». Το ότι ακόμη και η μερίδα των οπαδών τους που έχει κρατήσει κάποια αξιοπρέπεια κατάντησε να παρακολουθεί απαθής την εξάπλωση τους καρκινώματος που από ανέκαθεν υπήρχε στις τάξεις τους είναι επίσης ενδεικτικό της παρακμής τους.
20090429
Απολογισμός 2008/2009 Μέρος 1ο: η κυβέρνηση, το παρασκήνιο και η βρωμοκωλάρα τους.
Στο 2ο γύρο επιχειρήσαμε να τους αντιμετωπίσουμε πιο συντηρητικά, πειθαρχημένα αλλά κυρίως προσγειωμένα, όμως σε ένα παιχνίδι που υπό άλλες συνθήκες φαινόταν ότι δεν χάναμε με τίποτα οι προστάτες τους καλά διαβασμένοι αναγνώρισαν τον αδύναμο μας κρίκο και αφού πρώτα τον εκνεύρισαν καλά-καλά κατάφεραν με δυόμιση φάουλ να τον βγάλουν από τον αγώνα πριν τη λήξη του ημιχρόνου (την ίδια ώρα που περνούσαν απαρατήρητα τα κατά πολύ πιο καθαρά και σκληρά φάουλ άλλων ποδοσφαιριστών, κυρίως δικών τους αλλά και κάποιων δικών μας για να είμαστε ειλικρινείς - και αυτό είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι αυτό που έγινε ήταν προμελετημένο). Στο 2ο ημίχρονο, ως συνήθως, η τύχη τους («κόντρα»(;) της μπάλας στο χέρι του «αρχηγού»(!) πλετζ στο γκολ, δοκάρι οκκά) και πάλι επιστρατεύτηκε και έκαναν το 2 στα 2.
Και φτάσαμε στο τρίτο παιχνίδι (πάλι μετά από 2 συνεχόμενα παιχνίδια της εθνικής από τα οποία οι διεθνείς μας ήρθαν πίσω εξαντλημένοι), αυτό που πραγματικά σε κάνει να νοιώθεις ότι η ομάδα μας είναι καταραμένη. Τι ανάλυση να κάνει κανείς όταν από την εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, με τους οπαδούς τους ταύλα και τον κόσμο μας στους 7 ουρανούς, την ομάδα μας να πετάει και αυτούς να σέρνονται και τον γιοβάνοβιτς κυριολεκτικά πανικοβλημένο να μπαίνει ΜΕΣΑ στο γήπεδο προσπαθώντας να περισώσει ότι μπορεί από το ναυάγιο τους, βρεθήκαμε στο τέλος ηττημένοι! ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!
20090425
Πρωταθλητές στη Βρωμιά
Μόλις τελείωσε ο αγώνας των βρωμισμένων. Ξέρω είμαι μαζόχας που έκατσα να τους δω αλλά πραγματικά ήθελα να «απολαύσω» ξανά αυτή τη «σούπερ» ομάδα (τρομάρα τους) που έσπασε φέτος όλα τα ρεκόρ και θα γράψει ιστορία με τις συνεχόμενες επιτυχίες της σε αγώνες ντέρμπυ και μη.
Την ομάδα που μας κέρδισε τρεις φορές όντας καλύτερα μας μόνο σε ένα από τα 6 ημίχρονα των μεταξύ μας αγώνων. Την επίσημη αγαπημένη των δημοσιογράφων, την ομάδα «θρύλο» του παρασκηνίου, την ομάδα καμάρι της ΚΟΠ και των διαιτητών.
Σκατά στα μούτρα τους.
Με καλύτερο παίχτη και ψυχή της ομάδας το διαιτητή και κινητήριο μοχλό την τύχη διατήρησαν το κάλπικο τους αήττητο και εξασφάλισαν ακόμη ένα βρώμικο τίτλο. Είναι εκπληκτικό ότι με άλλο ένα αγώνα να εκκρεμεί πριν το μεταξύ μας παιχνίδι είχαν τόση ανασφάλεια και τόσο άγχος που έκαναν ότι μπορούσαν ώστε με την σκανδαλώδη εύνοια της διαιτησίας να εξασφαλίσουν από σήμερα το βαθμό που χρειάζονταν, μπας και τους κερδίσει την επόμενη αγωνιστική η γατούλα (που χίλια χρόνια να παίζει στο ΓΣΠ δεν θα καταφέρει ούτε και θα την αφήσουν να πάρει από τα σκατά έστω μία ισοπαλία).
Τους εύχομαι ολόψυχα όσες αμαρτίες έχουν κάνει (και) φέτος να τις βρουν μπροστά τους και να τις πληρώσουν στην προσωπική τους ζωή οι ίδιοι και τα παιδιά τους.
Green Guard
Καρυπίδης, Πάτσα
Green Guard
Green Guard Cy
Μια χρονιά που δυστυχώς όχι μόνο δεν συνοδεύτηκε από τον πολυπόθητο τίτλο του πρωταθλητή, αλλά ούτε καν με αυτόν το κυπέλλου. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά το πρωτάθλημα δυστυχώς καταλήγει στον μισητό εχθρό μας, στους "θρυλικούς" καραγκιόζηδες, τους αυτοκράτορες του παρασκηνίου και της σαπίλας τους κύριους εκπρόσωπους κάθε αρρωστημένης νοοτροπίας που για δεκαετίες κατατρώει αυτό τον τόπο και μας έχει επιφέρει τις μεγαλύτερες καταστροφές.
Η αλήθεια είναι ότι η αποτυχία μας δεν θα πρέπει να εστιαστεί σε ένα ή δύο παράγοντες αλλά σε μια σειρά συγκυριών και αδυναμιών δικών μας αλλά και δυνατοτήτων θεμιτών και (κυρίως) αθέμιτων των αντιπάλων μας.
Σύντομα θα επανέλθω με μια αποτίμηση της χρονιάς που έχουμε διανύσει αλλά και για τις απόψεις μου για διάφορα άλλα που αφορούν πρώτιστα την ομάδα και το σωματείο μας, αλλά και, δευτερευόντως, τους εχθρούς μας και το κυπριακό ποδόσφαιρο γενικότερα.
Μέχρι τότε να προσέχετε
Green Guard