Τελευταία έχω ανοίξει μια συζήτηση με φίλους Ομονοιάτες σε σχέση με το ποιος είναι ο δρόμος για να μεγαλουργήσει μια ομάδα, στην περίπτωση αυτή η ομάδα μας, και ποιος είναι ο ρόλος των οπαδών της. Πέρα από τα χρήματα που σίγουρα χρειάζονται, σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι απαιτείται στήριξη στη διοίκηση και τον προπονητή (τον οποιοδήποτε προπονητή). Εκεί που αρκετοί διαφωνούν είναι για την αντιμετώπιση που θα πρέπει να έχουν οι ποδοσφαιριστές. Κάποιοι υποστηρίζουν την πλήρη στήριξη, στις καλές και τις κακές. Κάποιοι άλλοι λένε ότι χρειάζεται αυστηρότητα με τους παίκτες και καθημερινή κρίση. Οι ποδοσφαιριστές, με βάση και τα λεφτά που παίρνουν, θα πρέπει να φτύνουν αίμα στο γήπεδο και βάσει αυτού να κρίνονται.
Προσωπικά έχω καταλήξει ότι συμφωνώ περισσότερο με τους δεύτερους.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε όλοι γίνει μάρτυρες του εξής περίεργου φαινομένου: Ποιοτικοί παίχτες που έρχονται στην Ομόνοια, ακόμα και αν ξεκινούν εντυπωσιακά, στο πέρασμα του χρόνου αντί να βελτιώνονται συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Στην ουσία η «προσαρμογή» τους είναι αντίθετη! Είτε ξεκινούν καλά είτε όχι σιγά-σιγά οδηγούνται στη μετριότητα αν όχι και την ανυπαρξία. Μάλιστα με αρκετούς φίλους φτάσαμε στο σημείο να αστειευόμαστε για κάποιους παίχτες που ξεκινούν φορτσάτα στην ομάδα λέγοντας: «Που θα πάει; Στο τέλος θα προσαρμοστούν», Το τραγικό είναι ότι, πέρα από κάποιες εξαιρέσεις ανθρώπων με φοβερά ψυχικά αποθέματα και χαρακτήρα νικητή, δηλαδή άνθρωποι που αντλούσαν τη δύναμη και τα κίνητρα τους από την ίδια την προσωπικότητα τους και όχι από κάποιο εξωγενή παράγοντα (π.χ. Ράουφμαν, Βέσκο, εγώ βάζω και τον Αντώνη) συνήθως αυτό συμβαίνει.
Οι οπαδοί του «χωρίς όρους στήριξη και βλέπουμε», για παράδειγμα, όταν στο παιχνίδι με τη Βασλούι μπήκαμε μουδιασμένα και με στόχο απλά να κυκλοφορήσουμε την μπάλα και να μην κινδυνεύσουμε και όχι να τους δείξουμε ότι είμαστε το αφεντικό λέγανε «πάμε καλά, στήριξη, μην μουρμουράτε». Τα ίδια ομολογώ ότι έλεγα και εγώ. Στο τέλος χάσαμε όλη εκείνη τη δυναμική που ο κόσμος δημιούργησε και θα έδινε αν η ομάδα το δικαιολογούσε, Ως συνήθως βέβαια, φάγαμε τελικά το γκολάκι μας και για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια πήγαμε σπίτι και ούτε στιγμιότυπα δεν θέλαμε να δούμε. «Ατυχία» λέγαμε όλοι. «Λίγος ο Κοτσόλης» και άλλα παρόμοια, όπως σχεδόν κάθε χρόνο. Λίγες μέρες μετά, το σκατό επιζητούσε το ίδιο ακριβώς σκορ, με μια, κατά τη γνώμη μου, πολύ καλύτερη ομάδα από τη Βασλούι και έβαζε 2 γκολ σε 20 λεπτά (κάτι που πετύχαμε μια φορά στο πρόσφατο παρελθόν στην Ευρώπη), δέχτηκε γκολ από ατομικό λάθος (κάτι που συνέβη και σε εμάς) όμως αμέσως αντεπιτέθηκε (κάτι που έχουμε να κάνουμε σε τέτοιου επιπέδου αγώνα χρόνια τώρα) έβαλε σε λίγα λεπτά και τρίτο γκολ και πέρασε στους ομίλους. Ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα πόσο λάθος είχαμε αντιμετωπίσει τον αγώνα, ή καλύτερα τους αγώνες, με τη βασλούι.
Κάπου διάβασα ότι όταν μια ομάδα έχει δικαιολογία να αποτύχει τότε είναι πολύ πιθανό να το πράξει. Οι δικοί μας δεν είχαν ούτε έχουν καμία δικαιολογία να αποτύχουν όπως δεν είχαν και στην Ευρώπη και όμως το έκαναν επειδή τους τη δώσαμε λέγοντας ότι «είχαμε δύο απουσίες», «έπαιζε ο πάτσα άμυνα», «είμαστε νέα ομάδα», «είμαστε άτυχοι», ακόμα και ότι ήταν καλύτερη ομάδα η Βασλούι ακούσαμε. Είχαμε δύο απουσίες και βρήκαμε 100 δικαιολογίες για ένα ματς με μια ομάδα κατώτερη μας όταν το σκατό, με το σαφώς φτωχότερο αριθμητικά και ποιοτικά ρόστερ λείπουν συνεχώς παίχτες κλειδιά και παίρνει προκρίσεις επί προκρίσεων και ισοπαλίες εκτός έδρας με την Αθλέτικο, και μάλιστα πανάξια όσο και αν αυτό μας ενοχλεί. Κάναμε ήρωα τον κάθε Γουέσλει όταν ο Κόντης και κάποιοι Ζιόρζε και Γκριντζιάροφ δεν επέτρεψαν σε 2 από τους καλύτερους επιθετικούς στον κόσμο να πατήσουν στην περιοχή τους. Εμείς θα είχαμε συντριβεί από τη Λάρνακα και θα ήμασταν και χάππι αν δεν τρώγαμε 5, διότι θα λέγαμε ότι έλειπε ο Κάσερες.
Προσωπικά θεωρώ ότι έχουμε εκπαιδευτεί από τις προηγούμενες διοικήσεις χωρίς να το θέλουμε και χωρίς να το καταλάβουμε στο να έχουμε τον πήχη πολύ χαμηλά και μας έχουν μάθει να φορτωνόμαστε με απίστευτα συμπλέγματα ενοχής κάθε φορά που θα παραπονεθούμε. Μας είπανε μάλιστα ότι όσοι το κάνουν είναι αντιομονοιάτες (είμαι βέβαιος ότι πολλοί που θα διαβάζουν αυτό το κείμενο ήδη θα έχουν μπει σε αυτή τη διαδικασία, ίσως να το γράψουν και στα comments).
Για πολλά χρόνια οι ανίκανες διοικήσεις μας είχαν απαιτήσεις που δεν συνδυάζονταν με την ιστορία της ομάδας, Αρκετοί προπονητές το ίδιο. Έχω την τύχη να γνωρίζω ότι τουλάχιστον αυτός ο προπονητής θεωρεί ότι αυτό είναι το πρόβλημα νοοτροπίας που υπάρχει, Δηλαδή ότι ενώ με βάση την ιστορία και τον κόσμο της ομάδας αλλά ακόμα και τους μισθούς που παίρνουν οι ποδοσφαιριστές μας θα έπρεπε σε κάθε παιχνίδι να βγαίνουν από το γήπεδο «με το φορείο» από την υπερπροσπάθεια, αυτοί δεν το κάνουν. Και προσωπικά πιστεύω ότι δεν το κάνουν μεταξύ άλλων και επειδή ακριβώς έχουν καταλάβει ότι μπορούν να πάρουν χειροκρότημα από τον κόσμο ακόμα και έτσι και επειδή νοιώθουν ότι οι απαιτήσεις του κόσμου ικανοποιούνται ακόμα και όταν δίνουν μόνο το 50% ή 60%. Τα χρόνια της μιζέριας είχαμε φτάσει στο σημείο ολόκληρος αρχηγός της ομάδας να φτύνει τους οπαδούς και να θεωρείται δεδομένο ότι είναι αυτός που έχει το δίκαιο και όχι ο κόσμος που απαιτεί από ένα αρχηγό να έχει αρχίδια που να σέρνονται στο γήπεδο και όχι να κρύβεται κάθε φορά που η μπάλα καίει. Προσωπικά δεν έχω αμφιβολία ότι οι πλείστοι από τους παίχτες μας αν ήταν στους βρωμισμένους θα έδιναν πολύ περισσότερα, φανταστείτε μόνο ο Στάθης και οι υπόλοιποι να έπαιζαν όπως με τη Δόξα σε όλα τα παιχνίδια.
Είναι καιρός να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Δεν υπάρχει μεγάλη ομάδα στον κόσμο που να μην έχει πίεση. Η νοοτροπία του νικητή και του πρωταθλητή στην Κύπρο πρέπει να ανήκει στην Ομόνοια και σε κανένα άλλο και αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει καιρό τώρα.
Δεν γίνεται από τη μία να λέμε ότι όσοι έρχονται στην ομάδα μας «προσαρμόζονται» ή «παλαβώνουν» και από την άλλη να σκάζουμε απλά και μόνο επειδή κερδίζουμε, όπως καλή ώρα χθες με την άχνα. Δεν γίνεται να κάνουμε «standing ovation» στον Αγκουιάρ (είμαι σίγουρος ότι δεν τον χειροκρότησαν ποτέ στην Σκωτία μετά από τόσο μέτριο παιχνίδι) ή τον Στάθη όταν αποδίδουν μεν καλούτσικα αλλά όχι με βάση την πραγματική αξία τους και τα λεφτά που παίρνουν.
Γιατί παίχτες που αλλού πετούν, όταν έρχονται στην Ομόνοια σέρνονται; Δεν πιστεύω ότι είναι λόγω πίεσης. Πέρυσι οι οπαδοί του σκατού φώναζαν μέσα το ΓΣΠ «Φέρτε παίχτες» και μέσα στα σάιτ έγραφαν «που πάμε με σατσιά και ζεβλάκοφ». Και είχαν απόλυτο δίκαιο. Αν ήμασταν όμως εμείς θα μας έπιαναν τα υπαρξιακά μας και θα λέγαμε ότι τους σκοτώνουμε τη ψυχολογία. Εκείνοι (με τη βοήθεια που πάντα έχουν βέβαια) έκαναν μια φάουσα νίκες συνεχόμενες και με τη φόρα τους μπήκαν και στους ομίλους και παραμένουν και εκεί εντυπωσιακοί και εμείς ακόμα φοβούμαστε να πούμε στην κερκίδα ότι δεν πρέπει να είμαστε χάππι ούτε με την απόδοση ούτε με το 2-0 όταν παίζουμε με την Άχνα, μια από τις χειρότερες ομάδες του πρωταθλήματος,
Αυτά που γράφω είναι απλά η πραγματικότητα σε όλες τις μεγάλες ομάδες. Ο ΟΣΦΠ για παράδειγμα κερδίζει 3-0 και αν οι ποδοσφαιριστές χαλαρώσουν για λίγο, τουλάχιστον στο Καραισκάκη, τους σφυρούν και φωνάζουν ότι αλλιώς ονειρεύονται την ομάδα τους! Και όμως όποιος φύγει από αυτές τις ομάδες, ακόμα και αν φύγει ως αποτυχημένος, έχει να λέει για τον κόσμο τους και τι μοναδικός που είναι.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι ως οπαδοί έχουμε όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση προς αυτούς που οραματίστηκαν και ίδρυσαν αυτό το σωματείο και έγραψαν την ιστορία του, να απαιτούμε από τους παίχτες να δίνουν το 100% τους και τίποτα λιγότερο. Και βεβαίως οι παίχτες έχουν ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να το ανταποκριθούν.
Αυτή είναι και η απαίτηση της διοίκησης μας. Αυτή πρέπει να είναι και η απαίτηση του κόσμου. Με τη διαφορά ότι ενώ ο προπονητής και η διοίκηση ΔΕΝ μπορούν εύκολα να βγουν και να πουν δημόσια ότι οι παίχτες δεν δίνουν το 100% ο κόσμος από την κερκίδα μπορεί και πρέπει να το κάνει.
Οι απαιτήσεις για μια ομάδα καθορίζονται πρώτα και κύρια από τον κόσμο και ο ρόλος του κόσμου είναι να έχει ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ίσες με την ιστορία της ομάδας και την αξία του ρόστερ. Εμείς αν και πια έχουμε με διαφορά το καλύτερο ρόστερ εξακολουθούμε να έχουμε τις ίδιες απαιτήσεις που είχαμε με τις ομάδες-ανέκδοτο που έστηνε ο Σεραφείμ με τα Χερουβείμ του.
Έχουμε 22 παίχτες ενδεκάδας, δεν έχουμε υποχρεώσεις στην Ευρώπη. Το ρόστερ είναι υπεραρκετό για να δίνουν οι ποδοσφαιριστές μας το 100% τους σε όλα ανεξαιρέτως τα παιχνίδια χωρίς να σημαίνει ότι κάποιοι θα κλατάρουν μέχρι τον Μάη.
Οι παίχτες μας πρέπει να καταλάβουν ότι φέτος θα πρέπει να φτύσουν αίμα στους 30 αγώνες που έμειναν για να πάρουμε το πρωτάθλημα, ότι σε κάθε ματς πρέπει να δικαιολογούν ότι είναι οι πιο ακριβοπληρωμένοι και οι καλύτεροι και να βγαίνουν από το γήπεδο εξουθενωμένοι από την υπερπροσπάθεια. Αυτό θέλει να κτίσει ο λεμονής, και αυτό θέλει να κτίσει η διοίκηση και ο κόσμος πρέπει να ενεργήσει με τον τρόπο που πρέπει για να τους βοηθήσει.
ΑΥΤΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΜΑΣ.
Ας καταλάβουν όλοι από τον Μακρίδη μέχρι τον Κάτζιη ότι θα πρέπει να θυσιαστούν για χάρη του κόσμου και της ιστορίας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, αν θέλετε ακόμα και για χάρη της ιδεολογίας στην οποία αυτή η ομάδα στηρίζεται, όχι απαραίτητα επειδή την ασπάζονται αλλά επειδή οφείλουν να σέβονται το πάθος με το οποίο ο κόσμος της πιστεύει σε αυτή.
Η διοίκηση και ο κόουτς το κατάλαβαν και για αυτό παλεύουν.
Καιρός να το κάνουμε και εμείς.
Προσωπικά έχω καταλήξει ότι συμφωνώ περισσότερο με τους δεύτερους.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε όλοι γίνει μάρτυρες του εξής περίεργου φαινομένου: Ποιοτικοί παίχτες που έρχονται στην Ομόνοια, ακόμα και αν ξεκινούν εντυπωσιακά, στο πέρασμα του χρόνου αντί να βελτιώνονται συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Στην ουσία η «προσαρμογή» τους είναι αντίθετη! Είτε ξεκινούν καλά είτε όχι σιγά-σιγά οδηγούνται στη μετριότητα αν όχι και την ανυπαρξία. Μάλιστα με αρκετούς φίλους φτάσαμε στο σημείο να αστειευόμαστε για κάποιους παίχτες που ξεκινούν φορτσάτα στην ομάδα λέγοντας: «Που θα πάει; Στο τέλος θα προσαρμοστούν», Το τραγικό είναι ότι, πέρα από κάποιες εξαιρέσεις ανθρώπων με φοβερά ψυχικά αποθέματα και χαρακτήρα νικητή, δηλαδή άνθρωποι που αντλούσαν τη δύναμη και τα κίνητρα τους από την ίδια την προσωπικότητα τους και όχι από κάποιο εξωγενή παράγοντα (π.χ. Ράουφμαν, Βέσκο, εγώ βάζω και τον Αντώνη) συνήθως αυτό συμβαίνει.
Οι οπαδοί του «χωρίς όρους στήριξη και βλέπουμε», για παράδειγμα, όταν στο παιχνίδι με τη Βασλούι μπήκαμε μουδιασμένα και με στόχο απλά να κυκλοφορήσουμε την μπάλα και να μην κινδυνεύσουμε και όχι να τους δείξουμε ότι είμαστε το αφεντικό λέγανε «πάμε καλά, στήριξη, μην μουρμουράτε». Τα ίδια ομολογώ ότι έλεγα και εγώ. Στο τέλος χάσαμε όλη εκείνη τη δυναμική που ο κόσμος δημιούργησε και θα έδινε αν η ομάδα το δικαιολογούσε, Ως συνήθως βέβαια, φάγαμε τελικά το γκολάκι μας και για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια πήγαμε σπίτι και ούτε στιγμιότυπα δεν θέλαμε να δούμε. «Ατυχία» λέγαμε όλοι. «Λίγος ο Κοτσόλης» και άλλα παρόμοια, όπως σχεδόν κάθε χρόνο. Λίγες μέρες μετά, το σκατό επιζητούσε το ίδιο ακριβώς σκορ, με μια, κατά τη γνώμη μου, πολύ καλύτερη ομάδα από τη Βασλούι και έβαζε 2 γκολ σε 20 λεπτά (κάτι που πετύχαμε μια φορά στο πρόσφατο παρελθόν στην Ευρώπη), δέχτηκε γκολ από ατομικό λάθος (κάτι που συνέβη και σε εμάς) όμως αμέσως αντεπιτέθηκε (κάτι που έχουμε να κάνουμε σε τέτοιου επιπέδου αγώνα χρόνια τώρα) έβαλε σε λίγα λεπτά και τρίτο γκολ και πέρασε στους ομίλους. Ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα πόσο λάθος είχαμε αντιμετωπίσει τον αγώνα, ή καλύτερα τους αγώνες, με τη βασλούι.
Κάπου διάβασα ότι όταν μια ομάδα έχει δικαιολογία να αποτύχει τότε είναι πολύ πιθανό να το πράξει. Οι δικοί μας δεν είχαν ούτε έχουν καμία δικαιολογία να αποτύχουν όπως δεν είχαν και στην Ευρώπη και όμως το έκαναν επειδή τους τη δώσαμε λέγοντας ότι «είχαμε δύο απουσίες», «έπαιζε ο πάτσα άμυνα», «είμαστε νέα ομάδα», «είμαστε άτυχοι», ακόμα και ότι ήταν καλύτερη ομάδα η Βασλούι ακούσαμε. Είχαμε δύο απουσίες και βρήκαμε 100 δικαιολογίες για ένα ματς με μια ομάδα κατώτερη μας όταν το σκατό, με το σαφώς φτωχότερο αριθμητικά και ποιοτικά ρόστερ λείπουν συνεχώς παίχτες κλειδιά και παίρνει προκρίσεις επί προκρίσεων και ισοπαλίες εκτός έδρας με την Αθλέτικο, και μάλιστα πανάξια όσο και αν αυτό μας ενοχλεί. Κάναμε ήρωα τον κάθε Γουέσλει όταν ο Κόντης και κάποιοι Ζιόρζε και Γκριντζιάροφ δεν επέτρεψαν σε 2 από τους καλύτερους επιθετικούς στον κόσμο να πατήσουν στην περιοχή τους. Εμείς θα είχαμε συντριβεί από τη Λάρνακα και θα ήμασταν και χάππι αν δεν τρώγαμε 5, διότι θα λέγαμε ότι έλειπε ο Κάσερες.
Προσωπικά θεωρώ ότι έχουμε εκπαιδευτεί από τις προηγούμενες διοικήσεις χωρίς να το θέλουμε και χωρίς να το καταλάβουμε στο να έχουμε τον πήχη πολύ χαμηλά και μας έχουν μάθει να φορτωνόμαστε με απίστευτα συμπλέγματα ενοχής κάθε φορά που θα παραπονεθούμε. Μας είπανε μάλιστα ότι όσοι το κάνουν είναι αντιομονοιάτες (είμαι βέβαιος ότι πολλοί που θα διαβάζουν αυτό το κείμενο ήδη θα έχουν μπει σε αυτή τη διαδικασία, ίσως να το γράψουν και στα comments).
Για πολλά χρόνια οι ανίκανες διοικήσεις μας είχαν απαιτήσεις που δεν συνδυάζονταν με την ιστορία της ομάδας, Αρκετοί προπονητές το ίδιο. Έχω την τύχη να γνωρίζω ότι τουλάχιστον αυτός ο προπονητής θεωρεί ότι αυτό είναι το πρόβλημα νοοτροπίας που υπάρχει, Δηλαδή ότι ενώ με βάση την ιστορία και τον κόσμο της ομάδας αλλά ακόμα και τους μισθούς που παίρνουν οι ποδοσφαιριστές μας θα έπρεπε σε κάθε παιχνίδι να βγαίνουν από το γήπεδο «με το φορείο» από την υπερπροσπάθεια, αυτοί δεν το κάνουν. Και προσωπικά πιστεύω ότι δεν το κάνουν μεταξύ άλλων και επειδή ακριβώς έχουν καταλάβει ότι μπορούν να πάρουν χειροκρότημα από τον κόσμο ακόμα και έτσι και επειδή νοιώθουν ότι οι απαιτήσεις του κόσμου ικανοποιούνται ακόμα και όταν δίνουν μόνο το 50% ή 60%. Τα χρόνια της μιζέριας είχαμε φτάσει στο σημείο ολόκληρος αρχηγός της ομάδας να φτύνει τους οπαδούς και να θεωρείται δεδομένο ότι είναι αυτός που έχει το δίκαιο και όχι ο κόσμος που απαιτεί από ένα αρχηγό να έχει αρχίδια που να σέρνονται στο γήπεδο και όχι να κρύβεται κάθε φορά που η μπάλα καίει. Προσωπικά δεν έχω αμφιβολία ότι οι πλείστοι από τους παίχτες μας αν ήταν στους βρωμισμένους θα έδιναν πολύ περισσότερα, φανταστείτε μόνο ο Στάθης και οι υπόλοιποι να έπαιζαν όπως με τη Δόξα σε όλα τα παιχνίδια.
Είναι καιρός να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Δεν υπάρχει μεγάλη ομάδα στον κόσμο που να μην έχει πίεση. Η νοοτροπία του νικητή και του πρωταθλητή στην Κύπρο πρέπει να ανήκει στην Ομόνοια και σε κανένα άλλο και αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει καιρό τώρα.
Δεν γίνεται από τη μία να λέμε ότι όσοι έρχονται στην ομάδα μας «προσαρμόζονται» ή «παλαβώνουν» και από την άλλη να σκάζουμε απλά και μόνο επειδή κερδίζουμε, όπως καλή ώρα χθες με την άχνα. Δεν γίνεται να κάνουμε «standing ovation» στον Αγκουιάρ (είμαι σίγουρος ότι δεν τον χειροκρότησαν ποτέ στην Σκωτία μετά από τόσο μέτριο παιχνίδι) ή τον Στάθη όταν αποδίδουν μεν καλούτσικα αλλά όχι με βάση την πραγματική αξία τους και τα λεφτά που παίρνουν.
Γιατί παίχτες που αλλού πετούν, όταν έρχονται στην Ομόνοια σέρνονται; Δεν πιστεύω ότι είναι λόγω πίεσης. Πέρυσι οι οπαδοί του σκατού φώναζαν μέσα το ΓΣΠ «Φέρτε παίχτες» και μέσα στα σάιτ έγραφαν «που πάμε με σατσιά και ζεβλάκοφ». Και είχαν απόλυτο δίκαιο. Αν ήμασταν όμως εμείς θα μας έπιαναν τα υπαρξιακά μας και θα λέγαμε ότι τους σκοτώνουμε τη ψυχολογία. Εκείνοι (με τη βοήθεια που πάντα έχουν βέβαια) έκαναν μια φάουσα νίκες συνεχόμενες και με τη φόρα τους μπήκαν και στους ομίλους και παραμένουν και εκεί εντυπωσιακοί και εμείς ακόμα φοβούμαστε να πούμε στην κερκίδα ότι δεν πρέπει να είμαστε χάππι ούτε με την απόδοση ούτε με το 2-0 όταν παίζουμε με την Άχνα, μια από τις χειρότερες ομάδες του πρωταθλήματος,
Αυτά που γράφω είναι απλά η πραγματικότητα σε όλες τις μεγάλες ομάδες. Ο ΟΣΦΠ για παράδειγμα κερδίζει 3-0 και αν οι ποδοσφαιριστές χαλαρώσουν για λίγο, τουλάχιστον στο Καραισκάκη, τους σφυρούν και φωνάζουν ότι αλλιώς ονειρεύονται την ομάδα τους! Και όμως όποιος φύγει από αυτές τις ομάδες, ακόμα και αν φύγει ως αποτυχημένος, έχει να λέει για τον κόσμο τους και τι μοναδικός που είναι.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι ως οπαδοί έχουμε όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση προς αυτούς που οραματίστηκαν και ίδρυσαν αυτό το σωματείο και έγραψαν την ιστορία του, να απαιτούμε από τους παίχτες να δίνουν το 100% τους και τίποτα λιγότερο. Και βεβαίως οι παίχτες έχουν ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να το ανταποκριθούν.
Αυτή είναι και η απαίτηση της διοίκησης μας. Αυτή πρέπει να είναι και η απαίτηση του κόσμου. Με τη διαφορά ότι ενώ ο προπονητής και η διοίκηση ΔΕΝ μπορούν εύκολα να βγουν και να πουν δημόσια ότι οι παίχτες δεν δίνουν το 100% ο κόσμος από την κερκίδα μπορεί και πρέπει να το κάνει.
Οι απαιτήσεις για μια ομάδα καθορίζονται πρώτα και κύρια από τον κόσμο και ο ρόλος του κόσμου είναι να έχει ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ίσες με την ιστορία της ομάδας και την αξία του ρόστερ. Εμείς αν και πια έχουμε με διαφορά το καλύτερο ρόστερ εξακολουθούμε να έχουμε τις ίδιες απαιτήσεις που είχαμε με τις ομάδες-ανέκδοτο που έστηνε ο Σεραφείμ με τα Χερουβείμ του.
Έχουμε 22 παίχτες ενδεκάδας, δεν έχουμε υποχρεώσεις στην Ευρώπη. Το ρόστερ είναι υπεραρκετό για να δίνουν οι ποδοσφαιριστές μας το 100% τους σε όλα ανεξαιρέτως τα παιχνίδια χωρίς να σημαίνει ότι κάποιοι θα κλατάρουν μέχρι τον Μάη.
Οι παίχτες μας πρέπει να καταλάβουν ότι φέτος θα πρέπει να φτύσουν αίμα στους 30 αγώνες που έμειναν για να πάρουμε το πρωτάθλημα, ότι σε κάθε ματς πρέπει να δικαιολογούν ότι είναι οι πιο ακριβοπληρωμένοι και οι καλύτεροι και να βγαίνουν από το γήπεδο εξουθενωμένοι από την υπερπροσπάθεια. Αυτό θέλει να κτίσει ο λεμονής, και αυτό θέλει να κτίσει η διοίκηση και ο κόσμος πρέπει να ενεργήσει με τον τρόπο που πρέπει για να τους βοηθήσει.
ΑΥΤΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΜΑΣ.
Ας καταλάβουν όλοι από τον Μακρίδη μέχρι τον Κάτζιη ότι θα πρέπει να θυσιαστούν για χάρη του κόσμου και της ιστορίας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, αν θέλετε ακόμα και για χάρη της ιδεολογίας στην οποία αυτή η ομάδα στηρίζεται, όχι απαραίτητα επειδή την ασπάζονται αλλά επειδή οφείλουν να σέβονται το πάθος με το οποίο ο κόσμος της πιστεύει σε αυτή.
Η διοίκηση και ο κόουτς το κατάλαβαν και για αυτό παλεύουν.
Καιρός να το κάνουμε και εμείς.
