Πριν από λίγες μέρες έγραφα ότι θα ήταν καλό η ομάδα του παρασκηνίου να είχε αποκλειστεί από την πέγεια και ότι αν επιπρόσθετα από τον αποκλεισμό τους ερχόταν και μια δική μας επιτυχία σε βάρος τους θα ήταν, υπό τις περιστάσεις τουλάχιστον, το καλύτερο τέλος σε μια κατά τα άλλα αποτυχημένη χρονιά.
Δυστυχώς την Κυριακή, και ενώ τα πράγματα φαινόταν ότι οδηγούνταν ακριβώς προς αυτήν την κατεύθυνση, η προδιάθεση κάποιων (δικών τους αλλά και δικών μας) για μαγκιές μας στέρησε από την μικρή έστω αυτή χαρά.
Είναι αρκετός καιρός τώρα που θα έπρεπε όλοι, δηλαδή φίλαθλοι, οπαδοί, παράγοντες, αστυνομία και κράτος να αντιληφθούν ότι είμαστε ένα βήμα πριν θρηνήσουμε νεκρούς, για να μην πω ότι είναι και συμπτωματικό το ότι αυτό δεν έγινε ήδη.
Είναι ένα θέμα οι εκατέρωθεν βρισιές και προκλήσεις τις οποίες οι περισσότεροι θεωρούν αποδεκτές αν όχι και απαραίτητες. Άλλωστε, ακόμα και στην Αγγλία, που είναι το σύνηθες παράδειγμα προς μίμηση, προκλήσεις σε αυτό το επίπεδο υπάρχουν ακόμη και σήμερα. Πόσο μάλλον στην Κύπρο όπου, όσο και αν προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν περί του αντιθέτου, μας χωρίζουν πάρα μα πάρα πολλά.
Αυτό που έγινε προχθές δυστυχώς είναι πολύ διαφορετικό. Μιλάμε για μια οργανωμένη και προμελετημένη δολοφονική επίθεση καθοδηγούμενη από άτομα που δυστυχώς φαίνεται ότι έχουν ενεργήσει εκμεταλλευόμενοι κατά το χειρότερο τρόπο άλλη ιδιότητα τους. Ιδιότητα που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να τους είχε κάνει να λειτουργήσουν εντελώς διαφορετικά. Δυστυχώς φαίνεται ότι για να γίνουν τα όσα έγιναν αξιοποιήθηκαν πληροφορίες που προνομιακά γνώριζαν συγκεκριμένα άτομα με ξεκάθαρο και συνειδητό στόχο την επίθεση κατά ανυποψίαστων φιλάθλων με μοναδικό λόγο το ότι είναι αριστεροί.
Η αμηχανία τους φανερώνεται και από το γεγονός ότι και η ίδια η ηγεσία του σωματείου τους αντιλήφθηκε ότι θα ήταν γελοία η χρήση οποιασδήποτε δικαιολογίας χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν, όπως πχ ότι πρόκειται για «μωρά» που ενεργούν πάνω στο «άππωμα» ή ότι όσοι κρατούν και προσκυνούν τα σιχαμερά σύμβολα που κυριαρχούν πια στην κερκίδα τους δεν ξέρουν τι κάνουν. Είμαι σχεδόν μάλιστα βέβαιος ότι αυτό δεν θα συνέβαινε ούτε ακόμα και αν δεν είχε παραιτηθεί ο γελοίος πρώην υπεύθυνος επικοινωνίας τους.
Αυτό όμως που δείχνει την απόλυτη κατάντια ενός σωματείου το οποίο όσο και αν μας ενοχλεί έχει πίσω του κάποια ποδοσφαιρική ιστορία είναι η «ενίσχυση» των εγχώριων φασιστοειδών με «εισαγόμενους». Το ότι ακόμη και η μερίδα των οπαδών τους που έχει κρατήσει κάποια αξιοπρέπεια κατάντησε να παρακολουθεί απαθής την εξάπλωση τους καρκινώματος που από ανέκαθεν υπήρχε στις τάξεις τους είναι επίσης ενδεικτικό της παρακμής τους.
